Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) u thotë engjëjve për krijimin e tij të ri:

Në qiej, Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) i informoi engjëjt e Tij se Ai kishte vendosur të vendoste një Kalif , ose një zëvendës, që do të thotë një "pasardhës" ose "sundimtar" në tokë, i cili do të banonte atje brez pas brezi.

وَإِذۡ قَالَ رَبُّكَ لِلۡمَلَـٓئِكَةِ إِنِّي جَاعِلٞ فِي ٱلۡأَرۡضِ خَلِيفَةٗ قَالُوٍفَهْ فَيَهْ فَيَهْ فَيَه ا وَيَسۡفِكُ ٱلدِّمَآءَ وَنَحۡنُ نُسَبِّحُ بِحَمۡدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَۖ قَالَ إِنِّيٓ أَعۡلَمُ مَا​​​

I Dërguari i Allahut (ﷺ) i përshkroi engjëjt si "të krijuar nga drita", duke i krahasuar ata me xhinët, të cilët "u krijuan nga një flakë zjarri pa tym" (Sahih Muslim 2996). Kur'ani gjithashtu jep njohuri për qëllimin e tyre si shërbëtorë të bindur të Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ), duke mos iu bindur apo vënë në dyshim urdhrin e tij, "...engjëjt, të cilët nuk e kundërshtojnë Allahun në çfarëdo që Ai i urdhëron ata dhe që kryejnë atë që u urdhërohet." ( Sure Tahrim, ajeti 6 )

Kjo karakteristikë e nënshtrimit të plotë ndaj Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) tregohet më tej në dy ajete të tjera:

"...Në fakt, ata engjëj janë vetëm robërit e Tij të nderuar, të cilët nuk flasin derisa Ai të flasë, vetëm duke vepruar sipas urdhrit të Tij." ( Sure El-Enbija, 21:26-27 )

"Allahut i bëjnë sexhde krijesat çka ka në qiej dhe në tokë, edhe engjëjt, e ata nuk janë mendjemëdhenj. Ata i frikësohen Zotit të tyre mbi ta dhe bëjnë atë që urdhërohen." ( Sure En-Nahl, 16:49-50 )

Është e rëndësishme të theksohet kjo sepse, në ajetin ku Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) ua zbulon krijimin e Tij engjëjve, ata u përgjigjën duke pyetur: "A do të vendosësh mbi të atë që shkakton prishje në të dhe derdh gjak, ndërsa ne të shpallim lavdërimin dhe shenjtërimin Tënd. Ti?"

Kjo deklaratë e engjëjve nga komentuesit e Kur'anit shpjegohet duke thënë se nuk është as një formë mosmarrëveshjeje, rebelimi apo prej zilisë. Përkundrazi, kjo pyetje është një shprehje e habisë së tyre, duke kërkuar arsye në vend që të dyshojnë në Zotin e tyre. Prandaj, Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) përgjigjet: "Në të vërtetë, unë e di atë që ju nuk e dini," dhe ajeti vazhdon të përmend se si njerëzimi do të pajiset me dituri, në të cilën engjëjt më pas përgjigjen: "Lavdëruar qoftë Ty! Ne nuk kemi dituri përveç asaj që na ke mësuar. Ti je vërtet i Gjithëdijshmi, i Urti.” ( Sure Bekare, ajeti 32 )

KRIJIMI I ADEMIT عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ - NJERIU I PARË:

Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) më pas e modeloi Ademin (عَلَيْهِ ٱلسَّلامُ) duke përdorur argjilën e mbledhur nga pjesë të ndryshme të tokës, duke pasqyruar ngjyrat e ndryshme dhe karakteristikat fizike të pasardhësve të tij. Kjo vërtetohet nga një transmetim autentik në Tirmidhiu 2 955, ku i Dërguari i Allahut (ﷺ) ka thënë: "Vërtet Allahu i Lartësuar e krijoi Ademin nga një grusht që e mori nga e gjithë toka. Kështu bijtë e Ademit hyjnë në përputhje me toka, disa prej tyre vijnë të kuqe, të bardhë dhe të zezë, dhe midis asaj, dhe të hollë, të trashë, të ndyrë dhe të pastër."

Për më tepër, në Sahih Buhari 3 326, Profeti Muhamed (ﷺ) përmendi: "Allahu e krijoi Ademin, duke e bërë atë 60 kubitë të gjatë. Dhe kushdo që hyn në Parajsë do të jetë në formën e Ademit."

Disa studiues e interpretojnë këtë për t'iu referuar shtatit të tij në Parajsë, dhe pasi zbriti në Tokë, atij iu dha një lartësi e përshtatshme. Pavarësisht, nën urdhrin e Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ), Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) mund të kishte qenë 50 këmbë ose 100 këmbë. Asgjë nuk është e pamundur për Allahun (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ). Po ashtu në të njëjtin hadith na thuhet: “Njerëzit janë duke u pakësuar në shtat që nga krijimi i Ademit”.

Në Sahih Muslim 2789, raportohet se Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) u krijua pas ikindisë në një të premte. Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) pastaj u shpalli engjëjve për krijimin e njeriut: "Vërtet, unë do të krijoj një qenie njerëzore nga balta. Pra, kur ta përmasoj atë dhe t'i fryj nga shpirti im [i krijuar], atëherë bini tek ai në sexhde”. ( Sure Sad, ajetet 71-72 )

Për dyzet vjet, njeriu i parë, i krijuar nga balta, mbeti një figurë e pajetë. Gjatë kësaj kohe, engjëjt që kalonin do të përjetonin një ndjenjë frike. Iblisi, në veçanti, kishte zili ndaj krijimit të ri të Allahut. Ai shpesh godiste figurën prej balte të Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ), duke e tallur atë, duke i thënë: "Ti nuk je asgjë! Nëse fitoj sundim mbi ty, do të të shkatërroj; nëse fiton pushtet mbi mua, nuk do të të bindem." Çdo goditje prodhonte një tingull si qeramikë."

Ky detaj përmendet në Kur'an ku Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) na thotë:
"Ai e krijoi njeriun (Ademin) nga balta që tingëllon si balta e qeramikës."- ( Sure Er-Rrahman 55:14 )

Engjëjt bëjnë sexhde PARA ADEMIT عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ

Më në fund erdhi koha që shpirti t'i fryhej njeriut të parë. Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) u ka dhënë urdhrin hyjnor të gjithë engjëjve: “ Pasi ta krijova atë dhe t’i frym nga shpirti im, bini përmbys, duke i bërë sexhde atij ” ( Sure Sad, ajeti 72 ) Me këtë Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) i fryu një shpirt Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلامُ), duke i dhënë atij jetë dhe duke shënuar fillimin e ekzistencës njerëzore.

Kur shpirti arriti tek ai, Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) teshtiti duke thënë: "Elhamdulilah (I gjithë lavdërimi i takon Allahut)!" Pra, ai e lavdëroi Allahun me lejen e Tij. Pastaj Zoti i tij i tha: "Allahu të mëshiroftë, o Adem" (Xhami et-Tirmidhi 3367).

Siç ishte urdhëruar, të gjithë engjëjt ranë në sexhde, duke iu bindur urdhrit të Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ ) . , ajetet 31-32 )

Tani, në këtë ajet, të jepet përshtypja se Iblisi ishte një engjëll. Mirëpo, kjo ngatërresë sqarohet në suren Kehf, ajeti 50, ku Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) thotë: “Dhe [përmend] kur u thamë engjëjve: “Bëni sexhde Ademit” dhe ata bënë sexhde, përveç Iblisit. xhinët dhe u larguan nga urdhri i Zotit të tij”. Kështu mundi Iblisi të refuzojë urdhrin e Allahut, ai ka lirinë e vullnetit ashtu si ne njerëzit."

Allahu e pyeti Iblisin:
“O Iblis! Ç’keni me ju që nuk u bashkuat me të tjerët në sexhde?”- ( Sure El-Hixhr 15:32 )

Iblisi, duke shfaqur krenarinë e tij, refuzoi të zbatojë urdhrin e Allahut, duke deklaruar:
"Unë jam më i mirë se ai. Më ke krijuar nga zjarri, kurse atë nga balta".- ( Sure El-A'raf, ajeti 12 )

Kjo deklaratë jo vetëm që nxjerr në pah arrogancën e tij, por shërben si dëshmi se Iblisi ishte nga xhindët, në krahasim me engjëjt, të cilët ne e dimë se janë krijuar nga drita. Ibles kundërshtoi më tej, "Nuk më takon mua t'i bëj sexhde një njeriu që Ti e ke krijuar nga balta e zhurmshme e formuar nga balta e zezë." - ( Sure El-Hixhr 15:33 )

Përbuzja e Iblisit për Ademin, për shkak të epërsisë së tij të vetëshpallur, përgatiti terrenin për rënien e tij të mëvonshme nga hiri, duke qenë një nga xhinët më të favorizuar të Allahut ndaj një armiku të mallkuar.

Allahu  u zemërua nga përgjigja e Iblisit: “Pra, dil jashtë! Ti je me të vërtetë i mallkuar.”
- ( Sure El-Hixhr, ajeti 34 )

Atëherë Iblisi iu lut Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ): “O Zoti im! Pastaj shtyje përfundimin tim deri në Ditën e Kijametit të tyre. Zoti im, për shkak se më ke lënë në humbje, unë me siguri do t'ua bëj tërheqëse [mosbindjen] në tokë dhe do t'i mashtroj të gjithë, përveç robërve të Tu të zgjedhur prej tyre." ( Sure El-Hixhr, ajetet 36 , 39 , 40 )

“Ju jeni prej atyre që u lejohet afati (deri në Ditën e Gjykimit),” pranoi Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ), duke shtuar: “Kjo është një rrugë [kthimi] tek Unë [që është] e drejtë. Me të vërtetë, robërit e Mi, nuk do të keni asnjë autoritet mbi ta, përveç atyre që ju pasojnë nga devijuesit. Dhe me të vërtetë, Xhehenemi është vendi i premtuar për të gjithë ata. Ka shtatë porta; sepse çdo portë është një pjesë e tyre e caktuar.” ( Sure El-Hixhr, ajetet 37-38 , 41-44 )

I sapodhuruar me dhuratën e jetës, Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) e gjeti veten në mes të një shkëmbimi midis Iblisit dhe krijuesit të tij. Një ndjenjë e thellë dashurie dhe admirimi për Allahun (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) e mbushi zemrën e tij. Por, në të njëjtën kohë, ai u tmerrua duke parë mosbindjen e hapur të Iblisit ndaj Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ). Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) u hutua nga urrejtja e Iblit ndaj tij pa pasur asnjë dijeni për të. Ademit iu bë e qartë (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) se kjo krijesë ishte konsumuar nga krenaria dhe arroganca dhe e njohu Iblisin si armik.

Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) më pas e udhëzoi Ademin (عَلَيْهِ ٱلسَّلامُ) të shkonte në një tubim engjëjsh dhe t'i përshëndeste ata me: "Es-selamu alejkum (paqja qoftë mbi ju).

Pasi e bënë këtë, engjëjt iu përgjigjën Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) me: "ue alejkum eslam ue rahmetullah (paqja dhe mëshira e Allahut qofshin edhe me ty!"

Kur Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) u kthye te Krijuesi i tij, Ai tha: “Kjo është përshëndetja juaj dhe përshëndetja e fëmijëve tuaj mes njëri-tjetrit.” (Xhami et-Tirmidhi 3367)

ADAM عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ MËSON EMRAT E ÇDO GJËSE:

Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) e dalloi Ademin (عَلَيْهِ ٱلسَّلامُ), duke i dhënë atij atribute unike që e veçojnë atë nga të gjitha krijesat e tjera. Ndryshe nga engjëjt, Adamit iu dha vullneti i lirë, fuqia e perceptimit dhe e arsyetimit dhe aftësia për kreativitet. Këto cilësi u dhanë në mënyrë që Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) të mund të reflektonte mbi identitetin e tij të vërtetë, të shihte të vërtetën dhe arsyen e ekzistencës së tij.

"Dhe Ai ia mësoi Ademit emrat - të gjithë." - ( Sure El-Bekare, ajeti 31 )

Tani, çfarë nënkuptohet me emrat e gjithçkaje? Disa dijetarë kanë thënë se atij iu dha njohuri për emrat e duhur të të gjitha gjërave, kështu që ai dinte emrat e engjëjve, pasardhësve të tij dhe emrat e specieve të tjera. Një mendim tjetër është se ai mësoi emrat e të gjitha gjërave të rregullta dhe karakteristikat e tyre, si zogjtë, njerëzit, qiellin, ujin, pemët, etj. Një pozicion tjetër është se atij iu dha njohuri për të folur, Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) krijoi gjuhën e parë me të gjithë emrat, foljet dhe mbiemrat e saj dhe ia dha atë njohuri Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلامُ) në mënyrë që ai të mund të komunikonte me eloqu.

Ai gjithashtu rrënjos tek Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) një dashuri për dijen dhe një dëshirë të fortë për t'i dhënë dituri pasardhësve të tij. Kur krijimi i Tij kishte mësuar gjithçka që ai duhej të mësonte, Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) e paraqiti atë para engjëjve të Tij.

Ai fillimisht i pyeti engjëjt: "Më tregoni emrat e këtyre, nëse është e vërtetë ajo që thoni?"
- ( Sure El-Bekare 2:31 )

Ata u përgjigjën: “Lavdi qofsh! Ne nuk kemi dituri përveç asaj që na ke mësuar. Ti je me të vërtetë i Gjithëdijshmi, i Urti,” u përgjigjën engjëjt, duke pranuar paaftësinë e tyre për ta bërë këtë. - ( Sure El-Bekare, ajeti 32 )

Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) pastaj iu drejtua Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلامُ) dhe e udhëzoi:
“O Adem! Tregojuni atyre emrat e tyre.”

Siç ishte urdhëruar, Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) recitoi emrat e çdo gjëje për habinë e engjëjve. Është gjithashtu mjaft interesante këtu Allahu ( سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ ) u thotë engjëjve, "më tregoni", por në urdhërimin e Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ), ai thotë, "thuaju atyre", e cila është një shprehje që tregon Ademin (عَلَمَلَيْ). një mësues dhe engjëjt duke marrë rolin e një studenti. Kjo nxjerr në pah shkallën e epërsisë në njohuritë që i është dhënë njeriut ndaj engjëjve.

Pastaj Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) i flet diturisë së tij: "A nuk ju thashë se unë i di fshehtësitë e qiejve dhe të tokës dhe e di atë që shfaqni dhe atë që fshihni?" - ( Sure El-Bekare, ajeti 33 )

Engjëjt e kuptuan se Adami (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) zotëronte një gjerësi njohurish që nuk ishte e njohur për ta. Kjo cilësi e nderoi njeriun dhe e ngriti statusin e tij mbi krijimet e tjera. Njohuria e Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) shtrihej në sferën e dijes së kësaj bote, njohjes së Krijuesit dhe të kuptuarit e krijimeve të Tij.

I etur për të ndarë dhe diskutuar njohuritë e tij, Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) shpesh kërkonte shoqërinë e engjëjve. Megjithatë, engjëjt kryesisht ishin të preokupuar me adhurimin dhe detyrat e tyre duke lavdëruar Allahun (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ). Kjo shpesh e la Ademin (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) në vetmi dhe ai filloi të ndihej shumë i vetmuar. Kështu, Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) më pas vendosi të krijojë një shok për Ademin (عَلَيْهِ ٱلسَّلامُ). Ky partner, i krijuar nga brinja e Adamit, ishte i destinuar t'i siguronte atij rehati dhe shoqëri.

Ndërsa Kur'ani nuk detajon në mënyrë eksplicite historinë e krijimit të Hawwa-s (vija), ka disa dallime mendimesh midis studiuesve. Disa tradita thonë se Havva u krijua nga brinja e majtë e Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ); të tjerë argumentojnë se ajo, ashtu si Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) ishin modeluar në të njëjtën mënyrë.

Kur'ani i drejtohet krijimit tonë dhe nuk bën dallim ndërmjet origjinës së ndara: "O njerëz, kini frikë Zotin tuaj, i cili ju krijoi prej një shpirti dhe prej tij krijoi shoqen e tij dhe prej tyre shpërndau shumë burra dhe gra. Dhe kini frikë Allahun. me anë të të cilëve pyesni njëri-tjetrin dhe mitrat, me të vërtetë, Allahu është mbi ju, mbikqyrës”. ( Sure En-Nisa, ajeti 1 )

Përveç kësaj, sureja El-Isra, ajeti 189 përmend: "Ai është që ju krijoi nga një shpirt dhe prej tij krijoi bashkëshorten e tij, që ai të mund të banojë i sigurt me të. Dhe kur ai [dmth njeriu] e mbulon atë, ajo bart një barrë e lehtë [dmth një shtatzëni] dhe vazhdon në të Dhe kur ajo bëhet e rëndë, ata të dy e lusin Allahun, Zotin e tyre: "Nëse na jep një [fëmijë] të mirë, ne me siguri do të jemi prej mirënjohësve."

Mirëpo, në një hadith në Sahih Buhari 3331, të transmetuar nga Ebu Hurejra, Profeti Muhamed (ﷺ) ka thënë: "Trajtoni mirë gratë, sepse gruaja është krijuar nga një brinjë, dhe pjesa më e lakuar e brinjës është pjesa e sipërme e saj, kështu që, nëse përpiqeni ta drejtoni, do të thyhet, por nëse e lini ashtu siç është, do të mbetet e shtrembër, prandaj trajtojini gratë mirë.

Dijetarët e refuzojnë interpretimin fjalë për fjalë të këtij hadithi. Është e ngjashme me ajetin ku Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) thotë: "Njeriu është krijuar nga nxitimi". ( Kuran 21:37 ) Kjo nuk do të thotë se substanca nga e cila është krijuar njeriu është nxitimi. Përkundrazi, ky ajet këshillon se si natyra e njeriut përfshin nxitimin, që është cilësi e padëshirueshme dhe dobësi.

Në mënyrë të ngjashme, hadithi përpiqet të mësojë përmes metaforës se një burrë duhet ta trajtojë bashkëshorten e tij me respekt dhe mirësi. Ai duhet të pranojë veçantinë e saj, ashtu si një brinjë ka një lakim unike në të. Një burrë duhet ta pranojë këtë natyrë të një gruaje dhe të shmangë përpjekjet për ta riformësuar atë pasi mund të çojë në dëm, duke shkaktuar "shkëputje" të saj, që do të thotë marrëdhënie, lidhje apo edhe mirëqenie personale.

PEMA E NDALUAR:

Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) dhe Hawwa jetuan një jetë të lirisë së plotë në parajsë. Atyre iu dha liria e plotë për të eksploruar dhe bredhur kopshtet e bukura të Allahut dhe për të shijuar gjithçka që ai kishte për të ofruar. Megjithatë, kishte një ndalim të vetëm që Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) ua kishte dhënë atyre. Ai i paralajmëroi Ademin dhe Havuan që të mos i afroheshin një peme të caktuar; nëse do ta bënin, do të ishte një akt shkeljeje dhe mosbindjeje.

Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) ka thënë në Kuran: “Por mos iu afroni kësaj peme se të dy do të jeni nga zullumqarët.” - ( Sure El-Bekare, ajeti 35 )

Kjo direktivë shërbeu si një provë e vullnetit dhe bindjes së tyre në gëzimet e pakufizuara të parajsës.

Ishte e qartë për të dy se ngrënia nga kjo pemë specifike ishte e ndaluar. Megjithatë, siç është shpesh natyra e njeriut, Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) ngadalë e harroi urdhrin e Allahut. Vullneti i tij u dobësua dhe zemra e tij u bë e lehtë për t'u shfrytëzuar.

Duke kapur këtë moment të pambrojtur, Iblisi pa një mundësi për të demonstruar se njerëzit në fund të fundit ishin të dobët dhe ai, Iblisi, ishte qenia superiore. Ai ishte i vendosur në misionin e tij për t'i larguar njerëzit nga rruga e adhurimit të Allahut. Dhe kështu, ai e përdori këtë ndalim për të zbatuar planin e tij të mashtrimit dhe devijimit.

Ai filloi t'i pëshpëriste ditë pas dite; ai donte të varroste një farë dyshimi në mendjen e Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ). Ai do t'i pëshpëriste çiftit: "A t'ju drejtoj te pema e pavdekësisë dhe mbretëria e përjetshme?"

Ai gjithashtu u thoshte atyre:
“Zoti juaj ua ka ndaluar këtë pemë vetëm për t'ju penguar të bëheni engjëj ose të pavdekshëm. Dhe ai [Iblisi] u betua atyre: “Unë jam me të vërtetë këshilltari juaj i sinqertë.”
( Sure El-A'raf, ajetet 20-21 )

Kështu, çifti u bind që të mos i binden Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ).

Para se të përfundonte së konsumuari frutin e pemës së ndaluar, Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) u mbush me një ndjenjë turpi, trishtimi dhe dhimbjeje. Me aktin e vetëm të mosbindjes, si Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) ashtu edhe Havva u bënë të vetëdijshëm për lakuriqësinë e tyre dhe ata të furishëm filluan të këpusin gjethe për t'u mbuluar.

“O bijtë e Ademit, të mos ju tundojë shejtani, ashtu siç i largoi prindërit tuaj nga Xheneti, duke ua zhveshur atyre rrobat për t’ua treguar pjesët e turpshme, me të vërtetë, ai ju sheh ju, ai dhe fisi i tij, prej nga nuk i shihni ata. Vërtet, Ne i kemi bërë shejtanët miq të atyre që nuk besojnë”. ( Sure El-A'raf, ajeti 27 )

I DËNUAR PËR TOKË:

Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) dhe Havva u thirrën para Zotit të tyre, i cili pyeti: "A nuk ju ndalova nga ajo pemë dhe nuk ju thashë se shejtani është armik i qartë për ju?" ( Sure El-A'raf ajeti 22 )

Dyshja ishte e pikëlluar dhe e zhytur nga ndjenja e fajit. Pasi e kuptuan gabimin e tyre, të dy u kthyen për të kërkuar falje. Ata u lutën:

رَبَّنَا ظَلَمۡنَآ أَنفُسَنَا وَإِن لَّمۡ تَغۡفِرۡ لَنَا وَتَرۡحَمۡنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ ٱلۡلَسِرِرَ

Ishte vërtet tepër vonë; Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) e kishte planifikuar tashmë dënimin e Tij.

Ai e dëboi Ademin (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ), Havunë dhe Iblisin në tokë, ku i caktoi njerëzit të jenë armiq me Iblisin.

Ai tha: “Zbrisni si armiq të njëri-tjetrit. Do të gjeni në tokë një vendbanim dhe furnizim për qëndrimin tuaj të caktuar. Aty do të jetosh, atje do të vdesësh dhe prej andej do të ringjallesh.”- ( Sure El-A'raf ajeti 24 )

JETA NË TOKË:

Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) dhe Hawwa bënë një jetë të vështirë në tokë. Ushqimi nuk erdhi lehtë, ndryshe nga vendbanimi i tyre i mëparshëm. Ata u detyruan të punonin shumë për të mbajtur veten në tokë. Ai ishte i ngarkuar me kërkimin e ushqimit, veshjeve dhe strehimit për gruan dhe fëmijët e tij. Ai gjithashtu u sfidua me luftimin e kafshëve të egra që po enden në kërkim të një vakt të plotë.

Megjithatë, mbi të gjitha, barra më e madhe që Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) i duhej të luftonte vazhdimisht ishin pëshpëritjet e shejtanit. Shejtani i qëndroi fjalës së tij dhe vazhdoi t'i mundonte njerëzit me pëshpëritjet e tij të liga. Megjithatë, ai mbeti i vendosur dhe u tregua te Zoti i tij. Ishte jetike që ai të lulëzonte në tokë dhe të lindte pasardhës që do të qëndronin të palëkundur në detyrën e tyre të caktuar - të adhuronin Allahun (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ).

ADAM عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ FËMIJËT:

Ekzistenca e vetmuar e Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) dhe Hawwa në Tokë shpejt ndryshoi me ardhjen e fëmijëve të tyre. Familja e tyre filloi me bekimin e binjakëve, Kainit (Qabilit) dhe motrës së tij. Me kalimin e kohës, ata mirëpritën një grup tjetër binjakësh, Abelin (Habilin) ​​dhe motrën e tij.

Fëmijët u rritën dhe familja gëzonte një jetë të përulur me bekimet e shumta të Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ). Kabili e kultivonte tokën, ndërsa Habili rriste bagëtinë.

Një pjesë e Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) dhe dëbimi i Hawwa-s në tokë ishte me qëllim të popullimit të tokës me njerëz të kujdesshëm që adhuronin Allahun (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ). Kështu, kur fëmijët arritën moshën e martesës, Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) i shpalli Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلامُ) që të martonte secilin djalë me motrën binjake të tjetrit. Në fund të fundit, nuk ekzistonte asnjë familje tjetër përveç familjes së Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ).

Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلامُ) veproi ashtu siç e udhëzoi Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ). Ndërsa Habili ishte gati të ndiqte urdhrin e Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ), Kabili nuk ishte shumë i kënaqur. Përderisa Habili ishte i njohur për inteligjencën, bindjen dhe gatishmërinë e tij për t'iu bindur vullnetit të Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ), Kabili ishte arrogant, egoist dhe i pabindur ndaj Zotit të tij.

Qabili ishte i pakënaqur me urdhrin pasi, sipas tij, motra binjake e Habilit nuk ishte aq e këndshme për syrin sa ai i tij. Ai kundërshtoi urdhrin e Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) pasi refuzoi të pranonte këshillën e babait të tij.

Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) ishte në një telash. Ai ishte i pasigurt se çfarë duhej bërë, prandaj thirri Allahun (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ), duke kërkuar ndihmën e Tij. Kështu, Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) urdhëroi që çdo djalë të ofronte një kurban në emër të Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ), dhe Ai do ta favorizonte djalin kurbanin e të cilit ai e pranonte.

Ndërsa Habili i ofroi Allahut qengjin e tij më të mirë (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ), Kabili ofroi të korrat e tij më të këqija. Prandaj, natyrshëm, Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) e pranoi ofertën e Habilit, ndërsa mosbindja e Kabilit ndaj urdhrit të Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) shkaktoi mospëlqimin e tij dhe përbuzjen e tij.

“Kabili i tërbuar i tha vëllait të tij: "Do të të vras!"- ( Sure Maide, ajeti 27 )

Habili u përgjigj me qetësi: "Allahu pranon vetëm ofertën e të devotshmëve të sinqertë. Nëse ti ngre dorën për të më vrarë mua, unë nuk do ta ngre dorën time për të të vrarë ty, sepse i frikësohem Allahut, Zotit të të gjitha botëve. Dua të të lë të durosh Mëkati yt ndaj meje së bashku me mëkatet e tua të tjera, atëherë do të jesh prej atyre që janë të destinuar në zjarr dhe ky është shpërblimi i zullumqarëve”. - ( Sure El-Maide 5:27-29 )

Habili ishte parimor në përgjigjen e tij. Ai nuk u mërzit nga kërcënimet e vëllait të tij, por u sigurua që t'ia kujtonte vëllait të tij që të mos largohej nga rruga e Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ)

Vrasja e parë:

Urrejtja që Kabili kishte ndaj vëllait të tij tejkaloi të gjitha format e tjera të lidhjeve dhe emocioneve familjare. Frika nga dënimi i Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) gjithashtu nuk u shfaq në mendjen e tij.

Siç pritej, Qabili nuk ia vuri veshin paralajmërimeve të vëllait të tij. Ai e goditi Habilin me një gur dhe e vrau në një çast. Kjo ishte vdekja dhe vrasja e parë në historinë e njerëzimit.

Me kalimin e kohës dhe Habili nuk u kthye në shtëpi, Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) filloi të shqetësohej. Ai filloi të kërkonte djalin e tij, por nuk gjeti asnjë gjurmë. Kur pyeti për vendndodhjen e Habilit, Qabili tha se ai nuk ishte as rojtari, as mbrojtësi i vëllait të tij.

Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) nuk iu desh shumë kohë për të kuptuar se Habili i tij i dashur nuk ishte më. Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) u konsumua nga pikëllimi.

Pasi vrau vëllain e tij, Qabili nuk ishte i sigurt se çfarë duhej bërë me trupin e Habilit. Ai endej gjithandej, duke menduar se si mund ta fshihte trupin nga familja e tij.

Ndërsa zemërimi i tij u qetësua ngadalë, Qabili filloi të ndjente pendim për vëllain e tij dhe u pushtua nga faji.

Në përpjekje për të ruajtur dinjitetin e të ndjerit, Allahu (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) bëri që Kabili të ishte dëshmitar i vdekjes dhe varrosjes së dy sorrave.

Kaini pa se si sorra përdorte kthetrat dhe sqepin e saj për të hapur një vrimë në tokë, për të futur kufomën në të dhe për ta mbuluar me rërë.

"Pastaj Allahu dërgoi një sorrë duke kërkuar [dmth. duke gërvishtur] në tokë për t'i treguar se si ta fshehë turpin e vëllait të tij. Ai tha: "O mjerë unë! A nuk kam arritur të jem si ky sorrë dhe të fsheh turpin [dmth trupin] e vëllait tim?" Dhe ai u bë ndër të penduarit."- ( Sure Maide, ajeti 31 )

Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) i humbi të dy djemtë e tij dhe u pushtua nga pikëllimi. Habili u vra ndërsa Kabili ishte nën magjinë e djallit. Ai bëri dua për djalin e tij dhe vazhdoi të kryente detyrat që pritej prej tij.

Ai vazhdoi t'i paralajmëronte fëmijët dhe nipërit e tij për Iblisin dhe vazhdimisht u kujtonte atyre që ta adhuronin Allahun (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ) dhe të mos ishin prej atyre që nuk i bindeshin atij.

ADAM عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ VDEKJA:

Një ditë Ademi (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ), i cili ishte i sëmurë rëndë, u tha fëmijëve të tij: Fëmijët e mi, me të vërtetë kam oreks për frutat e Xhenetit.

Me synimin për të përmbushur kërkesën e babait të tyre, fëmijët u nisën për të mbledhur frytet e parajsës. Gjatë rrugës, ata u takuan me disa engjëj që mbanin me vete qefinën e Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ) dhe materiale të tjera të nevojshme për përgatitjen e një trupi për varrim.

Engjëjt i udhëzuan fëmijët e Adamit që të shpejtonin në shtëpi, pasi babai i tyre ishte gati të mbaronte së shpejti. Kështu, fëmijët u kthyen në shtëpi me engjëjt.

Me të mbërritur, engjëjt morën shpirtin e Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ). E përgatitën për varrim, e mbështollën me qefin, i hapën varrin dhe e vunë në të."Ata u thanë fëmijëve të Ademit: Bijtë e Ademit, kjo është tradita juaj në kohën e vdekjes”.

Pas vdekjes së Ademit (عَلَيْهِ ٱلسَّلَامُ), djali i tij Sethi (عَلَيْهِ ٱلسَّلامُ) e pasoi atë. Ai gjithashtu u bë profet dhe u ngarkua me detyrën për t'i udhëzuar njerëzit në rrugën e Allahut (سُبْحَٰنَهُۥ وَتَعَٰلَىٰ).